Het Haagse trio onder leiding van Pascal Hillibert is inmiddels uitgegroeid tot een zesmans formatie. De band die in 2001 is gestart heeft inmiddels een zestal albums op de markt gebracht met nog enkele EP’s en live albums. Je kunt wel zeggen dat deze band al een poos op weg is, maar het grote publiek is nog niet gevonden. Wellicht omdat de Franse singer- songwriter niet de meest voor de hand liggende muziek stijl heeft gekozen, maar de nummers zijn erg intens en ontspannend te noemen.

De filmische songs zijn stuk voor stuk plaatjes die je meezuigen in het geheel. Je mag het alternatief noemen, al vind ik een donkere kant van de pop een betere omschrijving. Het doet iets denken aan de laidback songs van Nick Cave maar ook heeft het iets van The National of Lou Reed.

“Constellations” is deel 2 van een drie-luik, waarvan in 2011 het album “Grayhounds” het eerste deel kent. Na een jaar of 4 met deel 2 te komen ligt wat ver uit elkaar. Maar de sterren staan goed en de atmosfeer werkt daar aan mee. De vrouwenstem van Miranda Visser is als een heldere ster binnen de donkere popsongs als “Tide” “Black Top Ahead” en “Toll of The Days”. Productioneel en qua mix hoor je dat het goed in elkaar zit. Dit is al meer dan het halve werk wanneer je deze ontspannende pop met een donker laagje maakt. Het contrast van de bas en drums met de hoge violen en gitaar klanken moeten in zo n geval de ruimte krijgen en dat is meer dan goed gelukt!

Een mooi album dat zeker meer aan aandacht verdiend dan dat het nu krijgt.

(Roelof Noorda)