Als je Pascal Hallibert van Templo Diez zou interviewen, dan is de eerste vraag of hij zijn songs alleen bij kaarslicht schrijft. De nieuwe cd is een sfeervolle bundeling chansons waarmee de zanger zowel zijn Franse achtergrond als ziel en zaligheid blootlegt. Overigens hoor je niet alleen de stem van Hallibert. Een hartverwarmende vrouwenstem maakt de sombere ambiance van dit album iets dragelijker.

Nog een goede vraag voor een interview: wat doet een Fransman in een Haagse band? Op die vraag is waarschijnlijk makkelijker een antwoord te vinden dan de vraag waarom dit gezelschap nog niet helemaal is doorgebroken en als best bewaarde geheim van de beatstad geldt. Hallibert speelt ook in het onderkende White Sands, dat melancholische en uitgeklede countrymuziek laat horen. Wie naar het voortreffelijke Merced luistert, merkt dat hij zich ook laat inspireren door zijn eigen hobbyband.

De Fransman met de rustige songs zou weleens over een onrustig karakter kunnen beschikken. Tot nader order klinkt iedere cd van Templo Diez namelijk weer nét een tikkeltje anders. Hierdoor blijft de band overwegend vernieuwd en interessant. Dit album is zowel hun meest relaxte als duistere album uit het rijtje. Wie zou kunnen vermoeden dat country-noir ook leeft in Den Haag? In eigen land zou Hallibert wellicht als een moderne versie van Jacques Brel worden gezien.

(Maurice Dielemans)